Index
Regie: Tom McGrath | Stemmencast: Will Ferrell (Megamind), Tina Fey (Roxanne), Brad Pitt (Metro Man), Jonah Hill (Titan), e.a. | Speelduur: 96 minuten | Jaar: 2010
Megamind wordt als baby in een capsule naar de aarde gestuurd. Onderweg blijkt een andere superfamilie op hetzelfde idee te zijn gekomen, want een tweede baby stevent af op de planeet. De twee worden elkaars aartsrivalen en Megamind moet als zelfgekroonde booswicht bij iedere strijd weer het onderspit delven. Maar dan slaat het (nood)lot toe. Door stom toeval rekent hij voor eens en altijd af met zijn vijand.
Een skelet met een cape is alles wat er nog over is van de heldhaftige Metro Man. Megamind staat perplex, maar is dolblij. Iedereen mag het weten. Met een lasershow, ondersteund door AC/DC, maakt hij zijn opwachting in Metro City. Eindelijk kan hij met de scepter zwaaien. De stad wordt een grote speeltuin voor de superschurk. Toch begint het al snel te vervelen. Stiekem mist hij de gevechten met Metro Man.
Megamind is een slechterik die sympathie opwekt. Zijn te vriendelijke stem en kinderlijke vrolijkheid geven al snel weg dat hij van binnen helemaal niet zo slecht is. Will Ferrell is uitstekend gekozen om de stem van de net-niet-schurk te verzorgen. De acteur heeft al vaker bewezen dat hij uitblinkt in het spelen van personages die het o zo hard proberen, maar de plank volledig misslaan. Ook Megamind is zo iemand. Waarschijnlijk zal hij nooit met opzet een vlieg kwaad doen. Hij lijkt zelfs even verbouwereerd als Metro Man het loodje legt.
Natuurlijk gaat er meer schuil achter het hoofdpersonage. Net als in veel eerdere animatiefilms van Dreamworks wil Megamind zichzelf bewijzen omdat hij eigenlijk op zoek is naar vriendschap en erkenning. Een formule die ook is terug te zien in onder andere Shark Tale en How to Train Your Dragon, en inmiddels wat uitgemolken aan begint te voelen. Toch werkt het nog redelijk. De fantasievolle verhalen van Dreamworks lopen ver genoeg uiteen om te blijven vermaken.
De makers geven uiteindelijk de moraal mee dat er geen sprake is van lot of toeval, maar dat je leven wordt beïnvloed door je eigen keuzes. Niet bepaald een openbaring, zeker niet als je het vergelijkt met de Pixarfilms, die gecompliceerde thema’s met kinderlijke eenvoud bloot weten te leggen. Maar toch is Megamind een aardige film voor jong en oud, met het hart op de goede plek.
Megamind wordt als baby in een capsule naar de aarde gestuurd. Onderweg blijkt een andere superfamilie op hetzelfde idee te zijn gekomen, want een tweede baby stevent af op de planeet. De twee worden elkaars aartsrivalen en Megamind moet als zelfgekroonde booswicht bij iedere strijd weer het onderspit delven. Maar dan slaat het (nood)lot toe. Door stom toeval rekent hij voor eens en altijd af met zijn vijand.
Een skelet met een cape is alles wat er nog over is van de heldhaftige Metro Man. Megamind staat perplex, maar is dolblij. Iedereen mag het weten. Met een lasershow, ondersteund door AC/DC, maakt hij zijn opwachting in Metro City. Eindelijk kan hij met de scepter zwaaien. De stad wordt een grote speeltuin voor de superschurk. Toch begint het al snel te vervelen. Stiekem mist hij de gevechten met Metro Man.
Megamind is een slechterik die sympathie opwekt. Zijn te vriendelijke stem en kinderlijke vrolijkheid geven al snel weg dat hij van binnen helemaal niet zo slecht is. Will Ferrell is uitstekend gekozen om de stem van de net-niet-schurk te verzorgen. De acteur heeft al vaker bewezen dat hij uitblinkt in het spelen van personages die het o zo hard proberen, maar de plank volledig misslaan. Ook Megamind is zo iemand. Waarschijnlijk zal hij nooit met opzet een vlieg kwaad doen. Hij lijkt zelfs even verbouwereerd als Metro Man het loodje legt.
Natuurlijk gaat er meer schuil achter het hoofdpersonage. Net als in veel eerdere animatiefilms van Dreamworks wil Megamind zichzelf bewijzen omdat hij eigenlijk op zoek is naar vriendschap en erkenning. Een formule die ook is terug te zien in onder andere Shark Tale en How to Train Your Dragon, en inmiddels wat uitgemolken aan begint te voelen. Toch werkt het nog redelijk. De fantasievolle verhalen van Dreamworks lopen ver genoeg uiteen om te blijven vermaken.
De makers geven uiteindelijk de moraal mee dat er geen sprake is van lot of toeval, maar dat je leven wordt beïnvloed door je eigen keuzes. Niet bepaald een openbaring, zeker niet als je het vergelijkt met de Pixarfilms, die gecompliceerde thema’s met kinderlijke eenvoud bloot weten te leggen. Maar toch is Megamind een aardige film voor jong en oud, met het hart op de goede plek.
